Dat mensen regelmatig verrast zijn als ze horen dat ik moeder ben, dat weet ik. Vooral omdat dit vaak in situaties gebeurt waarin ik me meer als ondernemer dan als moeder profileer. Maar laatst was ik even meer de ‘blinde’ dan de ‘moeder’.
Ik houd er niet van om ‘te koop’ te lopen met mijn beperking. Soms is dat echter noodzakelijk voor mijn veiligheid en die van anderen. Dat gebeurt in deze winterse periode als de ski´s en schaatsen onder gebonden worden. Zowel ik als mijn ziende man dragen dan een fluorescerend geel hesje. Op de mijne staat de tekst ‘blind’ en bij hem is er een gevarendriehoek met uitroepteken op geprint. Opvallen deden we dus wel toen we laatst met het gezin naar de schaatsbaan gingen. Niet alleen schaatsers, maar ook personeel kwam even kijken. Net op dat moment viel onze kleuter languit op het ijs. En zoals dat gaat, doken wij er direct op af om te helpen bij het opkrabbelen.
Naast me hoor ik zeggen: “Wat fijn dat u dat kindje even helpt.” Verbaasd kijk ik opzij en antwoord: “uiteraard.” Kort vraag ik me af of ouders hier hun kinderen zo aan hun lot overlaten. Of… nee, hij zal toch niet denken dat…
Het antwoord op die vraag krijg ik snel als deze meneer rondkijkend zegt: “Ik zie alleen even geen papa of mama in de buurt.” Meteen reageer ik stellig met “die is van ons hoor”, gevolgd door een stilte. De stotterende reactie van de arme man maakte zijn opmerking al aardig goed. Hij vertelde nieuwsgierig te zijn gaan kijken naar die mensen met die gele hesjes aan. Dat daar nog een kleintje bij hoorde, dat was even niet in hem op gekomen. Ik was blij dat ik me niet verder kwaad gemaakt had, de man even had laten stotteren en hem zo even had laten zweten. Lachend hebben we ons daarna afgevraagd of we dan maar een klein hesje moeten aanschaffen met de tekst ‘kind’ erop. Om ons opvallende geheel compleet te maken.
In welke situatie heb jij meegemaakt dat men jou niet als de ouder van je kind zag?
