Jolanda Knuman is moeder en slechtziend. Ze vertelt over het bedenken – en uitvoeren – van creatieve oplossingen als je als ouder wilt meehelpen op school.
Op de basisscholen worden de meest uiteenlopende activiteiten georganiseerd.
Als ouder word je hier soms langere tijd, maar meestal kort van te voren, bij betrokken. Dat ondersteunen bij een activiteit kan soms in een groepje van meerdere ouders. Maar vaak zul je als ouder je eigen creativiteit moeten laten zien, omdat er een individuele actie wordt verwacht.
Het verschilt heel erg per school wat er van je verwacht wordt als ouder, maar ook welke activiteiten ze organiseren. Op het moment dat je kind 4 wordt, weet geen enkele ouder wat hem te wachten staat. En doe je het met de herinneringen aan je eigen jeugd. Waar gek genoeg vaak alleen maar beelden zijn van de activiteiten en het gevoel wat je erbij had. Maar welke rol je eigen vader of moeder daarin speelde? Geen idee.
Dus toen mijn dochter in groep 1 begon, heb ik maar gewoon eens even aangekeken waar de ouders voor gevraagd werden en wat ik daar als moeder met een visuele handicap in zou kunnen betekenen.
Nu, na een aantal jaren, kan ik constateren dat de activiteiten grofweg in zo’n 4 categorieën te verdelen zijn:
* Te groots, te massaal, te creatief. Denk hierbij aan de Koningsspelen. Gelukkig zijn dat activiteiten waarbij veel ouders wel bereid zijn om te helpen, dus daar valt het niet op als ik als bijna blinde moeder niet kom.
* Dan zijn er ook van die activiteiten waarbij mijn 9-jarige dochter bij voorbaat al zegt: daar heb ik geen zin in, daar doe ik niet aan mee. Denk daarbij aan het jaarlijkse voetbaltoernooi. Daarbij zeg ik opgelucht: prima, dan hoef ik me daar ook niet druk om te maken.
* Dan zijn er nog activiteiten waarbij ik gewoonweg eens met de organisatie ga overleggen. Soms moet de organisatie dan even denken, want op deze vraag waren ze niet voorbereid. Maar zodra je zelf al met wat ideetjes komt: “Kan ik een handje helpen door bijv. iets van fruit te snijden of zo?” In ieder geval iets waarbij ik niet door de massa hoef mee te lopen. Dat heb ik bijv. bij een schoolfeest gedaan. Ook kan ik soms vooraf al helpen door iets lekkers te bakken.
* Maar dan zijn er ook van die zaken waarbij thuis iets gemaakt of gedaan moet worden, waarbij het vaak toch op iets visueels neerkomt. Gelukkig merk ik de afgelopen jaren steeds vaker dat dit het best gaat door dit samen met mijn dochter te doen. Want ja, zij heeft een beeld in haar hoofd en als ik daar van af wijk, dan levert dat de grootste ellende op.
Zo hebben ze jaarlijks rondom carnaval een gekke xx dag. We hadden al gekke brillendag en gekke orendag. Deze 2 zijn goed op te lossen door iets in de plaatselijke feestwinkel te kopen.
Waar ik 3 jaar geleden nog goed weg kwam, omdat mijn dochter longontsteking had, ontkwam ik dit jaar echt niet aan gekke harendag. Want een meid met lang haar, die doe je geen pruik op… Maar ja, ik blijf het toch ook echt een uitdaging vinden om iets echt moois en origineels te doen met het haar.
Ik hoefde er in elk geval niet lang over na te denken. Dat had mijn creatieveling al gedaan. “Mam, ik wil een donut in mijn haar. en deze moet er qua kleur ook echt uitzien als een donut.” Aha…. Mooi, zo gezegd, zo gedaan.
Samen een YouTube-filmpje gekeken, waar de audiodescriptie werd verzorgd door mijn eigen dochter. Daarna samen een donut van een oude maillot geknutseld. Vervolgens op proef bekeken hoe het haar dan vastgemaakt moest worden. Helaas bleek in de winkel dat de echte donutkleuren niet meer voorradig waren. Dus werd het haarverf in de kleur zilver, voor de donut zelf en geel voor het glazuur, een prima 2de keuze.
’s Morgens dit tot in de puntjes voorbereide plan uitgewerkt in de praktijk. Telkens tussendoor foto’s gemaakt met de iPad om het tussentijdse resultaat te evalueren. Het geheel afgewerkt met enkele snoepjes voor de echte smakelijke donut-look.
“Zo hoort het echt, mam.” Toen de voordeur achter mijn dochter dichtviel en haar vriendin, die haar kwam ophalen om samen naar school te lopen, “Whow” zei, maakte mijn hart toch echt een klein sprongetje….
