Het is naar alle waarschijnlijkheid de meest gestelde vraag aan ouders die blind of slechtziend zijn. En daarnaast hoor ik ook vaak dat het zo ongeveer de eerste vraag is die wordt gesteld wanneer ter sprake komt dat je vader of moeder wordt/bent. En waar de een het alleen denkt, voegt de ander er nog even aan toe: vooral met een poepluier.
Meestal is mijn antwoord vrij kort. Maar vooruit, vandaag zal ik voor een keer uitgebreid vertellen hoe ik dat dan aanpak. Een voorbeeld letterlijk en figuurlijk vers van de pers.
Terwijl ik de vaatwasser sta uit te ruimen horen ik gekreun en geknetter vanuit de box. Als ik even later dichter bij kom, vertelt mijn neus met onverbiddelijk dat dit geen windjes waren. Ik pak het vrolijke mensje op en loop richting badkamer waar onze commode staat. Onderweg voel ik al nattigheid op broek en rug. Aangezien het er nog niet uitstroomt, loop ik langs de kast voor schone kleding. Die ligt keurig gesorteerd in bakjes waardoor ik zo voorzien ben van een nieuwe matchende outfit. Ik verwijder het hoesje voor een deel van het aankleedkussen. Dat gladde kussen maakt stukken makkelijker schoon. Ik tref voorbereiding met een bak warm water, washand, hydrofieldoek luierzakje en billendoekjes in de aanslag. Sokken uit. Die zijn droog en ruiken schoon. De broek is al nat. Ik doe hem uit en deponeer hem in de wasbak; dat is voor latere zorg. Het spartelende been doe ik met een doekje af. Ik maak de drukkers van de romper los en rol de achterzijde naar binnen op. Helemaal schoon blijven mijn vingers niet maar het scheelt wel een hoop extra kliederboel. Ok, de romper eindigt in de wasbak.
Klaar voor fase 2, het echte werk. Plakkertjes van de luier los, beentjes in de lucht en even hopen dat ze niet midden in de luier belangden. Met de voorkant van de luier veeg ik alvast de eerste laag poep mee. Dubbelvouwen en hopla in het zakje dat buiten grijpbereik ligt. Nog wel in ieder geval. Voordeel van die zakjes is dat ze flink kraken en grijpgrage handjes snel zijn betrapt. Tijd voor het grote doekjesfestijn. Eerst de grote oppervlaken. En bij dit soort feestjes wat ruimer op de bovenbenen. Daarna rustig alle plooitjes langs. Al doende kijken mijn vingers mee waar nog smurrie zit. Als afsluiting een doekje over het aankleedkussen om daar de sporen uit te wissen.
Tijd voor fase 3. Lekker afspoelen met warm water. Zelfde schema als met de doekjes. Mijn neus herkent geen ongewenste geuren op de washand; dat biedt perspectief. Ik til het blote mensje op. Verwijder het hoesje voor de zekerheid volledig van het kussen. Haal de washand erover en leg een frisse handdoek neer. Dat ligt toch lekkerder met je blote lijfje. Tijd voor het beste deel: fase 4. Afdrogen, schone luier en kleding aan en klaar voor een nieuw avontuur. En hoewel het veel klinkt, denk ik dat dit alles sneller klaar is dan het schrijven van deze tekst. En zo niet, dan is dat omdat we er gewoon een klein feestje van maken. En als ik eerlijk ben, vind ik fase 5 nog wel het ergste. Die vieze smurrie uit de kleren spoelen.
Nu vermoed ik dat als je 10 moeders in bovenstaande situatie zou zetten, ze allemaal wel iets anders zouden doen. Dat zelfde geldt ook wanneer de 10 moeders allemaal op de tast te werk gaan. Daarom ben ik wel benieuwd hoe doe jij dat? Wat herken je van mijn verhaal en wat pak jij anders aan? Doe ik het anders dan je zou verwachten?
Een gedachte over “Hoe doe je dat met luiers?”
Reacties zijn gesloten.